بی سراغی نیست گرد هستی وحشت کمین

نقش پای جلوه ای داریم در خط جبین

بندگی ننگ کجی از طینت ما می برد

می تراود راستی در سجده از نقش نگین

وضع نخوت خاکیان را صرفهٔ آرام نیست

گردباد آشفتگی می چیند از چین جبین

جلوهٔ اسباب منظور تغافل خوشتر است

سخت مکروه ست دنیا چشم اگر داری ببین

اهل دنیا در تلاش غارت یکدیگرند

خانهٔ شطرنج را همسایه نگذارد کمین

اعتبارات غرور و عجز ما پیداست چیست

از نفس یک پیرهن بالیده تر آه حزین

خاکساری طینت گل کردن تشویش نیست

گر قیامت خیزد از جا بر نمی خیزد زمین

از حلاوتهای دنیا سوختن خرمن کنید

کو حصول شمع ، گیرم موم دارد انگبین

زندگانی دامگاه اینقدر تزویر نیست

از شمار سبحهٔ زاهد عرق ریز است دین

وضع خاموشی محیط عافیت موج است و بس

از حباب اینجا نفس دارد حصاری آهنین

دوری اصل اینقدر کلفت سراغ نیستی است

کرد آتش را وداع سنگ خاکستر نشین

بیدل امشب در هوای دامنش گل می کند

همچو شاخ گل مرا صد پنجه از یک آستین